Quiet quitting, czyli zmierzch kultu pracy!

Quiet quitting czy quiet dumping to dosyć nowe pojęcia, oznaczające cichą rezygnację (ciche porzucenie) i odnoszące się do trendu, który w ostatnim czasie stał się bardzo popularny wśród pracowników – zwłaszcza wśród osób z pokolenia Z (tj. urodzonych w latach 1996-2015) oraz młodszych millenialsów, którzy nie przekroczyli 35. roku życia. Czy pracodawcy mogą sobie pozwolić na ignorowanie tego zjawiska, czy raczej powinni się obawiać

Termin quiet quitting opisuje znane skądinąd zjawisko, o którym rok temu stało się głośno za sprawą mediów społecznościowych. Wszystko zaczęło się od filmu opublikowanego na TikToku przez młodego człowieka, występującego pod pseudonimem Zaid Leppelin. Jego wideo obejrzały miliony użytkowników. Autor wyjaśnia w nim, że quiet quitting nie polega na rzucaniu pracy, lecz na zmianie nastawienia do niej, a dokładnie na rezygnacji z idei przekraczania granic w pracy. Jak mówi: Praca nie jest twoim życiem. Twoja wartość nie jest definiowana przez twoją produktywność. Zamieszczane pod filmem komentarze świadczą o tym, że bardzo wiele osób na całym świecie podziela ten pogląd, a nawet od lat wciela go w życie.

Ogólnie rzecz ujmując, quiet quitting jest zaprzeczeniem kultu pracy, tak typowego dla kultury korporacyjnej, w którym premiuje się pracowników proaktywnych, zaangażowanych i z uśmiechem przyjmujących dodatkowe zadania, byle dokończyć projekt – nawet gdyby miało się to odbyć kosztem życia osobistego. Właśnie na takich wartościach „wychowywali się” dzisiejsi czterdziesto- i pięćdziesięciolatkowie, jednak wielu z nich ostatnio zmienia perspektywę i – podobnie jak pokolenie Z, dopiero wkraczające na rynek pracy – wybiera cichą rezygnację. Dla młodych ludzi taka postawa jest naturalna. Większość z nich nie zamierza pracować w jednej firmie przez 30-40 lat i poświęcać się dla pracy, ponieważ traktuje ją wyłącznie jako źródło dochodu, które pozwoli im realizować pasje i spełniać marzenia.

Quiet quitting oznacza, że życie nie koncentruje się na sprawach zawodowych, a praca nie definiuje człowieka (i gdyby go zapytać, kim jest, nie powie: nauczycielem, inżynierem, menedżerem itp. – opowie raczej o swoich pasjach). Jak to wygląda w praktyce? Pracownik przychodzi wprawdzie do pracy, ale nie angażuje się w nią emocjonalnie, nie wychodzi z inicjatywą czy z nowymi pomysłami, nie przyjmuje nadprogramowych zadań, dodatkowej odpowiedzialności i nadgodzin, a po 16.00 nie odpowiada na służbowe maile i telefony. Po prostu robi to, co do niego należy, czyli stara się wypełnić niezbędne minimum, nie wykraczając poza obowiązki zapisane w umowie czy opisie stanowiska. Stawia wyraźne granice i nie pozwala, aby praca przeniknęła do jego sfery prywatnej. Według Zaida Leppelina to działa, dopóki obecną pracę się lubi, a przynajmniej toleruje – w przeciwnym razie pozostaje zmiana pracodawcy.